விலங்குகள் ஏன் பேசுவதில்லை

   தென்கொரியாவில் யானைக் குட்டி ஓன்று சில வார்த்தைகளை திரும்பத் திரும்பப் பேசுவது பரபரப்பாக பேசப்பட்டது. விலங்குகள் பேசுவது என்பது இயலாத காரியம். ஏன் அவற்றால் மனிதனைப் போல் பேச முடிவதில்லை?

   சிறுவர்களுக்கான கதைகளில் தான் மிருகங்கள் மனிதர்களைப் போல் பேசுவதாகக் காட்டுவார்கள். உண்மையில் மிருகங்கள் பேசுவதில்லை. அவை சைகைகள் மூலமாகவும், குரல் எழுப்பியும், மகிழ்ச்சி, வருத்தம், பயம் ஆகிய உணர்ச்சிகளை வெளியிடுகின்றன. பூனையொன்று பறவைக் கூட்டத்துக்கு அருகே சென்றால் எல்லா பறவைகளும் விசித்திரமான முறையில் உரக்கக் கத்தி, பய உணர்ச்சியை வெளிப்படுத்துகின்றன. இதேபோல் நாய் தனது கோபத்தை குறைப்பதன் மூலம், விசுவாசத்தை வாழாட்டுவதன் மூலமும் தெரிவிக்கிறது. குரங்கும் விசித்திரமான ஒலிகளை எழுப்பி கோபத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன.

   விலங்குகள் பேசாததற்கு அவற்றின் மூளை மனித மூளையை போல் வளர்ச்சியடையவில்லை என்பதுதான் காரணம். மிருகங்களுக்கும் உணர்ச்சி உண்டு. ஆனால் இவற்றை வெளிப்படுத்த சொற்களோ, மொழியோ கிடையாது. ஆகவே இவை ஒலிகளையும், சைகைகளையும் பயன்படுத்தி அன்பு, பாசம், கோபம், வெறுப்பு ஆகிய உணர்ச்சிகளையும் பசி, தாகம், தற்காப்பு ஆகிய நிலைகளையும் வெளியிடுகின்றன. எந்த ஒளியையும் எழுப்பாத நேரத்தில் கூட அவற்றுக்கிடையே இடைவிடாது கருத்துப் பரிமாற்றம் நிகழ்கிறது.

  நாம் கூட எல்லா கருத்துக்களையும் கூற மொழியை பயன்படுத்துவதில்லை. ‘ஆம், இல்லை’ என்பனவற்றுக்குப் பதிலாக பல நேரங்களில் தலையசைத்தோ அல்லது வேறுவிதமான சைகை மூலமாகவே நமது ஒப்புதலையோ அல்லது மறுப்பையோ தெரிவிக்கிறோம். சுருக்கமாக சொன்னால், மிருகங்களின் மூளை வளர்ச்சி குறைந்துள்ளதால், உணர்ச்சிகளை வெளியிட சொற்களையும், மொழியையும் உருவாக்கும் ஆற்றல் அவற்றுக்கு கிடையாது. ஆகவே மிருகங்கள் பேசுவதில்லை.